Paramaribo (2)

De taxi naar Nickerie komt om 11.30 en het is zondag ochtend. Ik kan dus nog even de buurt verkennen. Gisteren was het immers al pikdonker toen ik aankwam. De majestueuze Suriname rivier maakt indruk, en ik denk onwillekeurig aan de beschrijving ervan in het boek "hoe duur was de suiker", van Cynthia McCleod. Die hitte.....al voor achten. Langs het presidentieel paleis, de oude stad in. Hout, afbladderende verf, uitgestorven straten. Hier en daar een pareltje verborgen naast stinkende hopen plastiek, urine en afval.  De kerken zitten vol vertelt de eigenares van het hotel me later, zondag is een rustdag. De "missie" is in Suriname goed geslaagd. Het is trouwens uitkijken geblazen, men rijdt links. Een overblijfsel van de Franse tijd, toen Engeland tijdelijk het bestuur van de Nederlandse koloniën overnam. En dan ineens sta ik weer voor Fort Zeelandia. Volgens de website is het gesloten, maar ijverig worden vanaf 10.00 uur mensen binnen gelaten. Een fort aan de monding van de Suriname rivier om plantages van de kolonie te bewaken. Nu is het een museum met een overzicht van alle bevolkingsgroepen die Suriname rijk is. Het plakkaat buiten ter nagedachtenis aan de december moorden, had eigenlijk ook in een vitrine gemoeten denk ik. Ik mijmer nog wat en bestel een heerlijke cappuccino in een sfeervol ingericht café  met een terras met uitzicht langs wat oude kanonnen op de rivier. Rechts van het terras staat Wilhelmina, op een achteraf stukje gras gezet na de onafhankelijkheid.  Een Boeddha pontificaal op het terras geplaatst maakt de smeltkroes van culturen compleet. Ik loop terug naar mijn hotel en niet veel later staat mijn taxi al klaar voor vertrek naar Nickerie.