Mungra Medical Centre

Al voor de wekker wakker door mijn blaffende buurhond, ontbijt ik vervolgens op mijn veranda. Een vrolijk gekwetter van vogels, blaffende zwerfhonden en een enkel knetterend brommertje vormen de achtergrond ruis tijdens mijn ontbijt. Zo rond zonsopgang is het nog niet zo warm en geniet ik mijmerend van mijn kopje thee.

Vanaf de veranda naast me hoor ik de vrolijke stem van mijn buurmeisje “goede morgen dokter”. Ik glimlach en groet vrolijk terug. “Mag je weer naar school vandaag?” vraag ik. “ja dokter, de vakantie is voorbij”.  Ze is 10 en zit in klas 4, groep 6 dokter, vult haar moeder aan, die zelf lerares is op een basis school en het Nederlandse groepen systeem kent. Ik geniet verder van mijn thee en zie vanuit mijn ooghoeken hoe haar moeder de mooie lange zwarte haren borstelt.

Mijn buurmeisje zou zo mee hebben kunnen zingen in de video clip “International day of the Girl”. https://www.youtube.com/watch?v=3BMgV8jj9IU  Even later fiets ik naar het ziekenhuis op mijn batavus, en weer hoor ik “dag dokter” en ik zie een bekend gezicht met prachtige donkere ogen naar me zwaaien, ik zwaai terug. In het ziekenhuis groet ik links en rechts een zwerm aan medewerkers en spoed me naar de overdrachtsruimte. De airco staat vol aan en ik luister aandachtig naar de (Nederlandse) arts-assistenten die hier voornamelijk op de eerste hulp werken en alle opgenomen patiënten presenteren.  Opnames door complicaties van hoge bloeddruk, suikerziekte, ongevallen, beroerte, en zelfmoord. Het passeert allemaal na een weekend. Mijn bijdrage voelt bescheiden bij zoveel ellende, een vrouw met een ernstige ontsteking in het kleine bekken met een angstig laag hemoglobine gehalte van 3.5 mmol/l. Mijn overweging om eventueel een bloedtransfusie te geven en zo nodig een laparotomie uit te voeren had ik al moeten laten varen. Patiënte is Jehova’s getuige en wenst geen bloedproducten. In Nickerie zitten alle specialisten bij elkaar bij de ochtendoverdracht, wat maakt dat je je met elkaar verantwoordelijk voelt voor de tweedelijnsgezondheidszorg in de regio. Na de overdracht loop ik mijn patiënten langs, gelukkig reageert de vrouw die Jehova’s getuige is goed op de antibiotica. Ik ontsla een geopereerde patiënte, en bespreek met de verloskundige op de verloskamer de bevallen patiënten en feliciteer de jonge moeders met hun prachtige kinderen. De verloskamers zijn leeg en de polikliniek kan beginnen. De wachtruimte van de polikliniek heeft zich vanaf 7.00 uur al aardig gevuld en om 8.30 begin ik.

Gelukkig word ik bijgestaan door twee zeer gezellige en adequate doktersassistentes. Kom daar nog maar eens om in Nederland! Vandaag is het met name polikliniek voor gynaecologische klachten. Opvallend is dat waar ik me in Nederland vooral op richt, vrouwen met urineverlies en verzakkingsklachten, hier of niet voorkomt of niet door dringt tot de tweedelijns gezondheidszorg. Ik vraag aan een patiënte hoe laat haar dag is begonnen om bij mij eindelijk om 10.00 op de polikliniek gezien te worden. Ze komt uit Wageningen vertelt ze en was om 5.00 opgestaan, nam de bus, en meldde zich rond 7.00 uur bij de balie. Ze komt voor hevig bloedverlies bij de menstruatie, een klacht die in Nederland vaak met een hormoon houdend spiraal goed is op te lossen. Het basispakket voor de gezondheidszorg is hier momenteel behoorlijk uitgekleed dus kan ik haar alleen maar helpen met “de pil” en wat pijnstillers. En zo passeren er nog vele vrouwen met klachten waarbij ik het gevoel heb dat ik te kort schiet. Ondertussen blijft de sfeer best omdat de doktersassistentes een onuitputtelijk goed humeur hebben en me van de nodige achtergrond informatie voorzien, over inheemsen, prostituees, personeelsleden, drugsdoorvoer en Hindoestaanse feesten. En dan is daar die vrouw die 300 Surinaamse dollar aan haar huisarts betaalde voor een abortus.  De zwangerschap is nog aanwezig en het geld is eigenlijk weggegooid. Ik mag haar niet helpen, want ik wil mijn Surinaamse verblijf niet verlengen en verruilen met een Surinaamse cel. Ongewenst is het sleutelwoord voor vele vrouwen op mijn poli. Ongewenst kinderloos, met nauwelijks mogelijkheden daar binnen het basis pakket iets aan te doen. Ongewenst zwanger, overgeleverd aan huisartsen die en te veel geld vragen en niet te beschikking hebben over de juiste abortus pillen en een wetgeving die mij verbied hen te helpen. Ongewenst vruchtbaar, want een goed spiraal of sterilisatie is onbetaalbaar.

 En toch is er hoop want ik denk aan de opgaande zon en het vrolijke stemmetje van mijn buurmeisje “dag dokter”. Maar dat was niet alles, ze zei nog meer “ik wil later ook dokter worden”.  Ik loop mijn poli uit en fiets weg op mijn batavus de brandende zon in en probeer er ondanks alles het beste van te maken.