Provider

Het is woensdag en gisteren was ik nog gebeld dat ik mee kon doen aan de Divali optocht. “Dr Spaans er is iemand uitgevallen en u wilde zo graag dus daarom bel ik u”. En zo is het ook, ik had een paar keer laten vallen dat het me wel mooi leek om mee te lopen in het de optocht van het Hindoestaanse  Diwali feest. Tenminste als dat mocht. Ik herinner me nog in een vaag ver verleden in die geordende Hollandse wereld de discussies van wel of niet aan het avondmaal deelnemen in de Protestantse kerk zonder belijdenis gedaan te hebben, wel of niet de hosti ontvangen als niet Katholiek en of wijn nu wel veranderde in bloed of niet. Dat kon leiden tot diepe verdeeldheid tussen hele naties, en meer dichtbij tussen een grootvader en zijn kleinzoon. Niet hier, ik schat het goed in, mijn duidelijke niet Hindoestaanse achtergrond vormt geen belemmering. Een verpleegkundige neemt me mee naar de afdeling personeelszaken waar ik een groen “hemd” krijg aangemeten en een sjaal. “U moet op tijd komen, de vrouwen zijn er al om 14.00 om zich op te maken”.

Dat lijkt me wat vroeg sputter ik tegen, als man word ik niet mooier van make-up breng ik in, en men is akkoord als ik me om 17.00 meld. Nou weet ik natuurlijk ook wel dat mannen best wel eens wat make up zouden kunnen gebruiken, maar niet nu, bij 35 graden!  De directeur van het ziekenhuis heeft zijn grote terras ter beschikking gesteld aan het personeel om zich om te kleden. Natuurlijk is er wat te drinken en ook wat te eten. Inderdaad, er wordt veel aandacht besteed aan het prachtig versieren. Ik schiet wat foto’s en rond 18.00 vertrekken we naar het verzamel punt. Van alle kanten komen groepen aan, want het is niet alleen een soort processie begrijp ik nu, het is ook een wedstrijd. Wie is het mooist, kijkt het meest ingetogen en houdt zich het beste aan de gedragscodes: 1.5 meter afstand, devote kijken, etc. etc. Kortom het is een serieuze zaak.

We staan klaar, de korte schemering valt in, de duizenden muggen zien hun kans…..en dan gaat mijn telefoon. “Dokter, we zijn nu al een uur aan het persen en het gaat niet lukken”. Een medewerker van de ICT was met de auto gekomen en biedt aan me even naar het ziekenhuis te rijden. Ik blijk zijn plaats in de optocht in te nemen, omdat recentelijk een familielid is overleden. Rouw gaat niet samen met het feest van het licht.  In mijn outfit loop ik de verloskamer op, ontdoe me van mijn traditionele broek en hemd en schat de situatie in. Moeder en ongeboren kind doen het goed, maar zonder hulp gaat dit toch wat grotere kind niet geboren worden. Een vacuüm extractie brengt uitkomst. Een meisje, op de avond van godin Laksmie. Godin van het goede, godin van het licht die het kwade verdrijft. En zo neem ik afscheid. Ik werp nog een blik op de dochter die ik stiekem doop tot Laksmie….. “Loop naar de ambulances dokter”, roept men me na, “dan bent u nog op tijd voor de Divali optocht”. Ik trek mijn groene hemd en traditionele broek weer aan en onverstoord brengt de ambulance broeder me naar het begin van de optocht. Ik sluit aan en begeef me in de menigte, en geniet van de indrukken.

Tijdens het lopen roepen we:

Her ek ko subh Divali, Laksmie mata kie djai ho (Iedereen een gezegende Divali=lichtjesfeest, prijs de godin moeder Laksmie)

We vallen niet in de prijzen, maar ook hier geldt, meedoen is belangrijker dan winnen. Doodmoe fiets ik voor middernacht naar huis, ik neem een douche en val in slaap. Ik slaap onrustig, en droom van godinnen en goden, dochters en zonen. Te vroeg gaat mijn telefoon, ergens om 3.00 uur en dan nog eens om 7.00 uur. Ik word geroepen voor een volgende bevalling en fiets op mijn batavus naar het ziekenhuis.

Onderweg valt mijn oog op de achterkant van een busje waarop geschilderd staat “Jesus is my provider”. Ik denk aan mijn grootvader, en zeg tegen mijzelf “het monopoly van slechts één provider is niet meer”. Ik glimlach en fiets door.