Van Iets naar Niets

Precies op de afgesproken tijd vertrekt de taxi richting Nickerie. Gisteren vroeg ik onderweg van het vliegveld naar Paramaribo aan de jonge chauffeur wat ik niet mocht missen tijdens mijn verblijf in Suriname. Waar ga je heen vroeg hij? Naar Nickerie…..Even was het stil. Er is daar NIETS, behalve rijst en muggen. Met deze waardevolle reisinformatie stap ik nu naast de chauffeur in. Fanny’s taxi rijdt dagelijks vanuit Nickerie naar Paramaribo en terug. Mijn chauffeur is een geboren Nickeriaan en voorziet het voorbij suizende groene landschap van waardevolle achtergrond informatie. De Oost West verbinding zoals de redelijk goede asfalt weg heet doorkruist districten als Saramacca en Coronie. Groen en vlak landschap. De afslag Groningen laten we links liggen. Rondom de afschaffing van de slavernij zouden een paar honderd Nederlandse boeren op uitnodiging van de overheid hier hun geluk beproeven. Blanken die zelf het land bewerkten werden niet welkom ontvangen door de plantage eigenaren. Het zou de slaven rondom 1863 maar op verkeerde gedachten kunnen brengen. In dit land, met dit klimaat heb je elkaar nodig en binnen een paar jaar was meer dan de helft van de boeren overleden. Terug naar Nederland konden ze niet en wat rest is de naam die ze gaven aan een dorp wat hun utopia had moeten worden.  De Coppename rivier is de indrukwekkende natuurlijke grens met het district Coronie. Geen helder fris water, maar een kilometer brede donker snel stromende bruine watermassa die respect inboezemt. De brug heeft de veerpont vervangen en maakt het reizen naar het westen makkelijker. Hier en daar bananen plantages en kokos. De weg is laag gelegen en overstroomt bij hevige regenval. Vanuit de auto met airco waan je je tussen Nederlandse polders met beplanting die je niet kunt thuisbrengen. Na Wageningen is het Nickerie district en zijn er oneindige rijstvelden. Ik besef met dat ik weinig weet van de rijstverbouw. Mijn chauffeur wijst me op pelmachines, polders, afbrandplaatsen van rest producten en op de eigendommen van de grootste rijst baron.

Na de oogst worden die velden ook nog afgebrand, en ik zie de satelliet beelden van Maleisië en Indonesië van een paar jaar geleden weer voor me. Ik hoop dat het een beetje weg waait anders wordt het een letterlijk verstikkend verblijf in het voorspelde niets van Nickerie. Ik denk nog even aan die boeren. Tegenwoordig zouden dat economische migranten heten, gelukszoekers volgens sommigen. Wat ben ik eigenlijk? Wat doe ik hier? Ik voel in mijn rugzak, ja het zit er, mijn paspoort en retourticket, dat weet ik zeker. Nickerie....here I come!