De prijs van het eigen risico

Ik heb dienst, waarom zou ik dat er eigenlijk bij schrijven bedenk ik me. Nog nooit was het dienstrooster zo makkelijk en snel en zonder discussie gemaakt. Een streep van 6 weken hier op de kalender voor alle specialisten. Altijd dienst betekent dat je er een beetje onverschillig onder wordt en ik besluit dat ik nog even ga zwemmen in het gemeente bad.

Eens waren er kleedhokjes en douches. De duikplank is uit veiligheidsoverwegingen afgesloten en het kikkerbad staat zo te zien al jaren leeg, maar het bad voor “geoefende zwemmers” is groot en aantrekkelijk. Ik geef mijn telefoon aan een moeder die op haar kinderen let en vraag haar me te roepen als de telefoon gaat. Ik duik het lauw warme water in en geniet van de inspanning die even niet gepaard gaat met liters gutsend zweet.

Na 40 banen houd ik het voor gezien en denk zie je wel, het is gewoon verkapt vakantie. Ik loop naar de oplettende moeder en haal mijn telefoon op. “Hij heeft niet gerinkeld dokter”, en ik maak een praatje over haar kinderen die morgen moeten afzwemmen en fiets naar huis. Op de markt had ik verschillende groentes gekocht en ik probeer er een smakelijke maaltijd van te maken. De namen ben ik vergeten, wat er uit ziet als een komkommer blijkt een soort courgette, spinazie is het net niet en ga zo maar door. Gelukkig heb ik nog wat tomaten zodat het eindigt met een kleurig palet in de pan. De smaak is het ook net niet en ik besluit vaker buiten de deur te eten of hulp te vragen van een Surinaamse. Dit gerecht is niet voor herhaling vatbaar en het overblijfsel verdwijnt in de alles in één vuilniszak. Nu ben ik echt moe en kruip in bed. De telefoon gaat om 3.30u. Ik besef me dat ik nog steeds dienst heb en neem op. Een inheemse uit Wageningen met diarree is in de ambulance bevallen, bij de poging van de assistent de moederkoek op de eerste hulp geboren te laten worden komt er nog een kind uit…….en ook een heleboel bloed. Ik begrijp dat ik verwacht wordt en schiet mijn kleren aan terwijl men een ambulance stuurt om me op te halen. Ik tref een vrouw in diepe shock. Het protocol van het MUMC schiet nog door mijn hoofd, maar daar is hier weinig chocolade van te maken. Infusen, vullen, en tabletten via de anus om de baarmoeder goed te laten samentrekken brengen de situatie weer enigszins in het gareel. Het plaatje wordt gaandeweg duidelijker; als moeder van nog 4 kinderen woont ze verder in het binnenland waar veel inheemsen (voorheen Indianen genoemd) wonen. Geen geld voor zwangerschapscontroles werd haar diarree en overgeven in de lokale kliniek aangezien voor wat maag en darm stoornissen en niet voor een ernstige vorm van zwangerschapsvergiftiging. Haar situatie verslechtert terwijl de prachtige tweeling, zich van geen kwaad bewust, wordt opgevangen door de verpleging. Stollingsstoornissen worden zo goed en zo kwaad met bloed en plasma transfusies het hoofd geboden. Verslechterend over de dag stopt ze met plassen en overleg ik met collega’s in Paramaribo en kan haar overplaatsen. Haar man had geen geld om mee te komen naar Nickerie, laat staan om naar Paramaribo te reizen. De tweeling blijft als verweesd achter op de pasgeboren afdeling, dagelijks even vertroeteld door de jonge arts-assistente die dit moest meemaken in haar eerste nachtdienst. Inmiddels is het inmiddels 6 dagen later. Om de dag bel ik naar de stad om te horen hoe het gaat. Er is hoop, ze lijkt langzaam weer te gaan plassen, haar stollingsstoornissen en leverfuncties zijn verbeterd. Ik pieker er over en lees in de digitale NRC over de eigen bijdrage als prikkel om de zorgconsumptie te verminderen. Een issue bij de formatie begrijp ik. Inderdaad denk ik,  zo'n eigen risico werkt als prikkel, maar tegen welke prijs?