Afscheid nemen.....

Vandaag loop ik  nog één keer rond over de vrouwenafdeling. Ik inspecteer een operatie wond, maak een babbeltje met een vrouw waarvan de dochter weer in Leeuwarden studeert, zet de gebruikelijke handtekeningen en besef me hoe verbonden Nederland en Suriname zijn. Vervolgens een laatste ronde op de verloskamers. Het is na een drukke periode nu al twee dagen rustig. De vrouwen met een keizersnede gaan naar huis. Ondertussen weet men dat ik de babykamer nooit oversla. De prematuur van drie weken geleden is het troetelkind van iedereen en groeit goed. Het is heerlijk overzichtelijk: verloskamer, weeën kamer, kraamzaal, en baby en couveuze kamer. Dat zal ik missen ....Ik zit wat handtekeningen te zetten en krijg ineens een pakje in mijn hand.

Een houtsnijwerk in de vorm van Suriname, om pannenlappen of zo aan op te hangen, of sleutels. Weer die gastvrijheid en oprechte warmte. Want hoeveel dokters hebben ze al niet zien passeren? Ik had niets bij me, maar kom later terug en stop iets in de afdelingspot zodat met Kerst er iets gekocht kan worden. Afscheidnemen vind ik moeilijk Ik geef hier en daar een brassa en vlucht naar de poli. Ik worstel me door de lijst met onvruchtbaarheidsproblemen heen, bespreek uitslagen, maak echo's en voel me nog steeds hier en daar te kort schieten. Ook hier hebben mijn twee favoriete poli-assistentes een kleine verrassing voor me. Ik geef ze een big hug, maak een foto en denk het zit er echt weer bijna op.

Vervolgens spring ik op de fiets om naar de Rasonic TV studio te gaan. Een huisarts heeft een tv programma met interviews over gezondheidsvragen. Ik mag nog even aanschuiven en laat mijn ervaringen de revue passeren. En dan is het echt voorbij.

Afscheid nemen is nooit makkelijk. In Bostwana kwam ik de mooie uitspraak tegen die me als gynaecoloog later altijd is bij gebleven.

Afscheid nemen......is de geboorte van een herinnering. En zo voelt het ook. De onwennigheid gaat over en je houdt van de mensen die je zo gastvrij in hun midden accepteren. Vervolgens ga je verder, met pijn in het hart, maar met een herinnering die je kijk op de wereld voorgoed zal veranderen.